ثلث اول

خودسانسوری مفهومی است که فضای تحریریه تمام خبرگزاری های دنیا در هر گوشه ای از این زمین گرد و بی سر و ته که باشند تجربه اش می کنند، فرقی نمی کند اوگاندا باشد یا آمریکا خودسانسوری همه جا هست، کشور ما هم از این قاعده مستثنی نیست.

یک جای دنیا موانع اقتصادی و سلطه سرمایه داری مانع این می شود که خبرنگار یا روزنامه نگار حرفش را بزند و یک جای دیگر موانع اخلاقی یا دینی یا سیاسی و یک جاهایی هم مصلحت اندیشی و عاقبت خواهی باعث می شود که خبرنگار اهل رسانه خودش را سانسور کند

امروز ایران یکی از حساس ترین برهه های خود را پس از انقلاب پشت سر می‌گذارد، شرایط سیاست خارجی و داخلی امروز ایران اگر نگویم بی نظیر لااقل در طول سالهایی که از پیروز انقلاب اسلامی می گذرد کم نظیر است. اما یک حس مصلحت اندیشانه مانع می شود که جماعت عظیم اهل رسانه که این روزها بخوبی در جریان اتفاقات هستند، حرف خود را بزنند.

 پی نوشت ۱: در سفری که سال گذشته همراه رئیس مجلس به مشهد داشتیم، علاوه بر دستور کار اصلی سفر که تشکیل کمیسیون قضایی در آستان حرم رضوی  برای بررسی لایحه تجارت بود، نشستی هم برای دیدار لاریجانی و مجمع اصولگرایان مشهد برگزار شد. در این نشست همه طیف‌های اصولگرایی مشهد حضور داشتند. لاریجانی آن موقع حرفی زد...گفت: کشور را باید آرام کرد و اداره کرد، کشوری را که مشوش باشد و همه دچار تنش باشند نمی توان به سمت توسعه و تعالی برد.

پی نوشت ۲: عاقبت منزل ما وادی خاموشان است   حالیا غلغله در عالم افلاک انداز