ناصر الدین شاه را باید اولین عکاس پرتره در ایران دانست که البته بعید است کسی تا به حال رکورد عکاسی پرتره اش را شکسته باشد،مرد عشق عکسی که به قول استاد مختاریان بعد از اشنایی با دوربین عکاسی دیگر هیچ وقت پادشاهی نکرد و تمام عمر باقیمانده اش را صرف عکاسی کرد.
 گواه این مدعا بیست هزار نگاتیوی است که از او به جا مانده است،رقمی نجومی که تنها تعداد هزار تا از آن ها امکان نمایش پیدا کرد،و نوزده هزار عکس دیگر هیچ وقت نمایش داده نشد چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن
چرا که گویا شاه همایون پناه علاقه خاصی به عکاسی در حرمسرای شاهی داشته ،آن هم از لعبتکان لخت اندرونی که سبب شده  امروزه نام "پورنو" بر هنر او نهاده اند.(حالا شما تجسم بکنید یکی از آن مانکن های ریش و سیبیل دار دربار ناصری را که لخت هم شده باد و ... نعوذبالله العظیم)
می گویند او این طرز عکاسی را از پاریس سوغات آورده بوده و از تماشای عکس دخترکان پاریسی که پشت ویترین عکاسی ها با شاخه ای گل به او لبخند میزدند عاریت کرده بوده،به هر ترتیب چون آن زمان ها خیابان های تهران جای این بی ناموسی ها نبوده حتی برای ناصر الدین شاه ظل الله،او هم دوربین و سه پایه اش را برده در اندرونی و حرمسرای خویش و به طرفه العینی با امر شاهانه لعبتکان عریان خود را در مقابل آن ردیف کرده است.
به احتمال زیاد ناصر الدین شاه دستی هم بر کار چاپ عکس داشته چون بعید است که هوس نکرده باشد که چند تایی از این نوزده هزار نگاتیو را چاپ کند و...
...
 
 
پ ن ۱:بعضی عقده ها هست که شاه و وزیر و گدا نمیشناسه ،یه چیزایی هس که همه دارند و حاشا نداره
 
پ ن۲:...(حذفش کردم تا دوستان به اصل مطلب برسن)
 
پ ن ۳:خیلی وقته که میخواستم بگم بزرگترین تشکرهای عمرم رو به دو تا خانم بدهکارم  اولیش فاطمه اسماعیل زاده که باعث آشنایی من با سید حسین جعفری استاد همیشه ام شد و واقعا مسیر زندگیم رو تغییر داد و دوم لی لی اسلامی که باعث آشنایی من با پدرام الوندی شد.
 
 
...