زمستان که می‌رسد ناخودآگاه یاد اخوان ثالث می افتم، یاد آن سنگ غریب مزارش در جوار فردوسی، یاد زبان مطنطن و پر تلاطمش که حس ایستادن را در آدم بیدار می‌کند، یاد شعر زیبای زمستان او، آنجا که می گوید: 

                  نفس کاین است پس دیگر چه داری چشم

                                   ز چشم دوستان دور یا نزدیک