برای اولین بار در طول این چند سالی که کار خبری و روزنامه‌نگاری می کنم دیروز بغضم گرفت. با دکتر احمد علی کیخا نماینده مردم زابل و زهک حرف می‌زدم و موضوع صحبتمان در ابتدا ربطی به مردم سیستان نداشت اما ناخودآگاه کشید به اینجا که او درباره ظرفیت‌های منطقه سیستان برای پرورش دام حرف زد و گفت: این منطقه زمانی انبار غله ایران بود و گله گله دام داشت اما الان مردم آن در نهایت فقر زندگی می‌کنند...حرفش که جلوتر رفت بغض کرد و گفت: "شایسته است مردم سیستان با پول کفاره و صدقه زندگی کنند"؛ اشاره ش به آخرین آمار کمیته امداد حضرت امام خمینی بود که در آن اعلام شده بود ۲۰۰هزار نفر از مردم منطقه سیستان با درآمد ماهیانه ۶۰ هزار تومان تحت پوشش کمیته زندگی می کنند

یاد خاطرات سفر به سیستان افتادم و آن پسرک نوجوانی که روز بارانی پنجم فروردین از شوق باران کنار کپرشان می دوید و دستش را به سوی آسمان گرفته بود.