به وصال نمیرسد
این خیابان های گر گرفته دود اندود
...شهری باید
که پله پله بالا برود
در خاطرات كودکی ات
و آرام
رام  شود
              روی سینه غم

ما را نماند
فرصت آنکه بریزیم
                           بشکنیم
و خیابان ها
خیابان های یک طرفه
اندوه همیشه مارا
تکرار کردند
آه
پله های رو به بالای
شهر مادری ام
آه...

پ ن 1: شايان ربيعي را از روزهاي اول بودنم در دانشكده ارتباطات مي‌شناسم، هم‌زخم و هم‌سفره و هم‌كارو هم‌راه بوده‌ايم در تمام اين سال‌ها...همه اينها در برابر صفاي روستايي ش هيچ است